CROCINUM Unguentum

CROCINUM Unguentum

memoratum Plinio, l. 33. c. 1. Crocinum in Solis Ciliciae diu laudatum, mox Rhodi: etiam Romanis inter luxuriae fuit delitias, nec proin medelis aptum modo, ut quidam volunt, sed etiam naribus gratum. Propert. l. 3. Eleg. 9. v. 21.

Sit mensae ratio, noxque inter pocula currat,

Et crocino nares murreus ungat onys.

Graecis item. Philodemus, Epigramm. συμποτικῷ,

----- καὶ κροκίνοις κρίςατε γῆα μύροις.

Et crocinis ungite membra cadis.

Sic Athenaeus, ubi de Ptolemaei Philadelphi pompa, Πέντε μὲν, inquit, τὰς τρώτας ἡμέρας εν τῷ γυμνασίῳ πάντες ἐκ κρυσῶν ὁλκείων ἠλείφοιτο κροκίνῳ μύρῳ. Et l. ubi de Antiocho, ἐκ χρυσέων ὁλκείων ἤλειφε κροκίνῳ μύρῳ, καὶ κινναμμωμίνῳ καὶ ναρδίνῳ καὶ κρινίνῳ: utrobique inter pretiosa et delitiosa unguenta id nominans. Constabat illus non solô crocô, sed ex multis aliis speciebus componebatur, in quibus et myrrha. Interim praestantissimum id Crocini genus (non enim una eius ςκευασία) ait Dioscorides, quod crocum maxime saperet: ἔςτι δὲ αὐτοῦ τὸκρότιςτον τὸ κατακόρως κρόκου πνέων. Secundae notae fuit, τὸ τῇ σμύρνῃ παρεμφέρον, quod myrrhamreferebat. Tertium genus solebat fieri, σὺν κηρῷ, καὶ κρόκῳ, καὶ μυέλῳ καὶ ἐλαίῳ διπλασίονι, cerâ. et crocô et medullâ, et olei duplô. Cuiusmodi crocini genus, quod moderatae suavitatis esset, praetuli Cicero apud Plinium: Ita enim hic, In Marci Ciceronis, ait, monumentis, mvenitur, unguenta gratiora esse, quae ceram, quam quae crocum sapiunt, vide ipsum Ciceronem de Oratore, l. 3. et plura hanc in rem apud Salmas. ad Solin. p. 1063. et seqq.